AnuRadhaPura

Gearriveerd in AnuRadhaPura

De laatste nacht in het De Silva Guesthouse in Kalpitiya, verliep zoals verwacht. Martijn heeft na een behoorlijk zwaar theorie examen z’n kitesurf diploma niveau 5 (7 = max) gehaald. Het theorie examen hebben we samen maar een beetje ingevuld want ook daar stonden wat taalfouten en onbegrijpelijke zinnen in. Maar goed voldoende is voldoende en Niveau 5 is zeer terecht want dat betekent dat je hoogte kan winnen en de eerste sprongen hebt gemaakt. Wat Martijn niet aan de instructeur Safvis vertelde is dat de sprongen niet geheel uit eigen wil waren. Maar een sprong is een sprong en dus is niveau 5 terecht gehaald: gefeliciteerd. Een hele groep was vandaag op stap geweest met een kite-excursie naar Paradise eiland, en de instructeur zei dat Martijn er klaar voor was geweest. Ik (ph) ben eergisteren al even afgehaakt met kite-surfen, de instructies ten aanzien van het beheersen van de kite kwamen niet aan en ik kreeg de kite niet in m’n macht. Het was duidelijk een gevalletje van: kite-waar-ga-je-met-ph-heen. Niet de goede basis om de volgende stap te gaan maken om het board onder m’n voeten te binden. Jammer, want ik heb gewoon nog meer lessen draggen nodig en dat is hier bij een water temperatuur van 25 graden een stuk aangenamer dan in Nederland. Martijn heeft zo mijn les-uren succesvol kunnen gebruiken en kon zonder verder gehinderd te worden door mijn gevloek, gekreun en gesteun gewoon verder: 'Snap je dat dan niet, je stapt er gewoon op en het gaat vanzelf!' Ja, bij hem gaat het vanzelf, maar bij mij nou net even niet. Donders, zouden die 45 jaar leeftijdverschil nou toch echt wat gaan uitmaken! Mijn linker kuitje zit ook een beetje in de overload, dus het was de afgelopen 1½ dag heerlijk met Dien aan de waterkant en op het strand.

Ook de laatste avondmaaltijd in het DeSilva Guesthouse was geweldig. Er waren garnalen met een jasje. En omdat we nu ervaren gasten zijn, stonden we numero uno in de rij en hadden geen enkele gêne bij het opscheppen. Dit ging een beetje als: -gaan-met-die-banaan-, maar dat was pas het nagerecht. Omdat de eigenaar een dag eerder vertrokken was, had de crew die avond een vet-feest, maar uiteindelijk hebben we daar gelukkig weinig van gehoord, je weet wel: het zacht ruisen van de branding overstemde al het lawaai in ons hutje. (Dat de ventilator in onze kamer ook een donderderend geraas maakt, hielp wellicht ook een beetje). In ieder geval was de ontbijtzaal ‘s morgens verdacht leeg, slechts een paar man had het na het feest van gisteren gered om op tijd uit bed te komen. Wij hadden al afgerekend, was een heel gedoe en om 08.30 stond onze “blije” tuk-tuk driver alweer te wachten. (we hadden zijn telefoonnummer en de vorige avond gebeld). Rugzakken op het dak, de laatste bar-rekening ook betaald en zeker een uur onderweg naar Palavi-Junction. We hadden tegenwind, dus de tuk-tuk ging niet zo snel! Nee, het was onverstandig volgens de blije tuk-tuk-driver om nu naar Puttulam te gaan, hij wist een betere manier: een stopplaats van de intercity-bus Colombo-Jaffa stopt namelijk ook in AnuRadhaPura en hij wist dat de bus “er zo” zou aankomen. We stopten, gewoon ergens op de weg en ik was me al mentaal aan het voorbereiden op eindeloos gekloot langs de weg om verder te komen, maar wat schetst onze verbazing, na nog geen 10 minuten of zo, komt er een blauwe bus aanzetten, 100 meter voor de plaats waar wij stonden, stopte de bus en daar stapten alle mensen uit met bestemming Palavi-Junction en dus toen de tuk-tuk-driver enigzins dwingend de bus liet stoppen (gewoon door zo’n beetje voor de bus te springen) hadden wij nog zitplaatsen ook. Niks niet 6 uur in de bus zitten, deze bus bracht ons in ca 2 uur naar AnuRadhaPura, met een pit-stop halverwege. En onderweg hadden we ook nog eens een bolly-wood film, nagesynchroniseerd in het Singalees, dus we hebben genoten van een onbegrijpelijk plot, maar op het eind leefden ze nog lang en gelukkig. (denken we). De bus dropte ons ca 12:00 uur op het new-busstation en meteen hadden we weer aanspraak met een tuk-tuk-driver. Yes! We already have a hotel-reservation. Dat was nog eens waar ook, want ‘s morgens had ik al gebeld met de mevrouw van Hotel Milanese, voor ‘a rum with a view, tree person, two night’. En daar zitten we nu dus. OK, geen view, maar wel airco, het is hier nu 35 graden in de schaduw dus Martijn heeft de airco op een comfortabele 30 graden gezet. Beetje gelunched.