Het lijkt nergens op

Na de lunch een uurtje chillen om daarna opgehaald te worden om 18 km buiten Anuradhapura per Tuk-Tuk naar Mihintale te gaan. Een oud tempelcomplex met 1843 treden beginnend niet zo stijl, maar uiteindelijk het laatste stukje voor het uitzichtspunt zeer stijl en dat op blote voeten, want ja schoenen uit. Op de toegangsweg ernaar toe door een stuk weg met aan weerszijde tal van souvenirs kraampjes. Geen mens is er nu te bekennen de verkoopsters kijken hoe wij in de Tuk-Tuk voorbij rijden. Geen mogelijkheid om de waar aan te prijzen. Overal apen. In het begin mooie brede trappen met fraaie bomen. Het lijkt de koopgoot wel, want de treden lopen voor geen meter. Hollandse passen zijn te groot en kleine pasjes lopen vreselijk. Na het eerste gedeelte komen we op een plateau waar je ook met de Tuk-Tuk afgezet kan worden met een aantal overblijfselen van oude gebouwen. Dan het tweede gedeelte met al wat smallere trappen. Het is opvallende hoe kranig sommige oude vrouwtjes, zo zien ze eruit, ongetwijfeld door het leven getekend, vitaal de trappen nemen. Dan het tweede plateau met drie trappen, ieder naar een andere bezienswaardigheid. Aan de linkerzijde trappen naar een grote witte zittende boeddha, aan de rechterzijde trappen naar een grote stupa, waarvandaan je een mooi uitzicht hebt op het uitkijkpunt. Verschillende mensen hebben lotusbloemen bij zich om te offeren, waar de apen zich te goed aan doen.
Aan het eind van het plateau in het midden de trap naar het uitzicht-punt, waar je bij het steilste punt maar met 1 persoon tegelijk naar boven-beneden kan je al vastgrijpend aan de metalen leuningen. Voor mensen met hoogtevrees is het daarboven helemaal niets. Op het hoogste punt is het uitzicht fantastisch als het niet bewolkt is. Nu ook mooi alleen minder helder. Het verhaal gaat dat op de hoogste rots daar ooit de koning in 247 BC Mahinde heeft ontmoet en dat daarmee de eerste introductie van het boeddhisme in Sri Lanka heeft plaatsgevonden.
Op het tijdstip dat wij er zijn vrijwel alle toeristen verdwenen en is de hitte uit de lucht. Maar ja, toch wel met wat gehijg naar boven. Naar beneden loopt ook niet zo lekker. Daar passeren we nog een klas met school meisjes zo´n twaalf jaar oud die er allemaal precies hetzelfde uitzien. Witte jurk, twee vlechten aan weerszijde van het hoofd en een rode das en alle lange vlechten zijn bij allemaal dezelfde lengte. Allemaal lopen ze met een groene plastic zak. Zakje zand voor de restauratie die bij de stupa plaatsvindt. Hun steentje hebben ze ook weer bijgedragen. Een mooi tochtje is het voor een middag. Met de Tuk-Tuk naar huis. Aan de maaltijd in ons verblijf maken we geen worden vuil. Hell’s Kitchen, als je niet kan koken dan maar alles frituren. Het lijkt nergens op.