Gedonder

Gedonder
In Ella zitten we in het Rawana Garden View hotel. Prima gegeten, echt weer een toppertje! Beetje eenvoudige kamer, maar met een werkende douche en wc, wat heeft een mens meer nodig? Na het eten is er niets meer te doen, het is donker en van gezellige kroegjes hebben ze hier in Ella nog niet gehoord. Dus vroeg op bed, geen airco geen fan aangezet, maar lekker in het slaapzakje met lakenzak. ‘S Nacht, om een uur of drie wordt ik wakker, buiten raast een loeiende wind en het lijkt of het dondert, niet zo maar donder maar geweldige klappen. De ramen staan open en gordijken wapperen, maar ik hoor geen regen of zo. Na een tijdje krijg ik door dat het gedonder afkomstig is van een aantal golfplaten, die bij ons en bij de buren los op de balkon randen liggen. De platen worden door de wind opgetild en verplaatst. De reden van die golfplaten was me al niet duidelijk, maar nu worden ze bij iedere windvlaag opgetild en storten weer met een donderend geraas neer. Nu ik de bron en oorzaak heb geanalyseerd, hoef ik ook m’n bed niet uit te gaan om te kijken, of om het op te lossen. Op een gegeven hoor ik dat een windvlaag de platen opneemt en dat ze van het dak storten. Goed probleem opgelost, ik draai me weer om en slaap door tot zes uur in de ochtend, om dit dagboek te gaan uploaden.

De tweede nacht, was door het personeel, de platen weer op de balkon randen gelegd. Weer stak er midden in de nacht een stormwind op. Weer gedonder en geraas. Weer de hele zooi naar beneden gestort. Weer wakker. Maar het doel van die losliggende golfplaten op de balkonranden ontgaat me nog steeds. We zijn door naar de volgende bestemming.

Drie moeilijke busritten
De eerste bus uit Ella, richting Matara, was te vroeg voor ons, de tweede was te vroeg voor het hotel, want ze konden geen ontbijt organiseren om 07:00 uur, dus we plannen de derde bus, die ook een half uur te laat was, dus hadden we wel de e bus kunnen hebben. We dalen in circa een uur ongeveer 1.000 meter, en de term bochtige bergweg is echt een understatement. Maar de buschauffeur moest blijkbaar de tijd gaan inhalen en zette meteen gang erin en heeft de remmen niet meer aangeraakt (naar ons gevoel) Martijn werd steeds bleker om z’n neus, naast mij ging een Sri Lankaans klein kindje ruimschoots over haar nek en over haar moeder, een hele grote Sri Lankaanse man, had ineens grote drang om z’n maaginhoud te legen toen hij op het trapje bij de deur naar buiten ging leunen. Dien had ook weinig meer te zeggen. De bus-driver had z’n half uur vertraging goed gemaakt toen wij bij het eerste overstappunt arriveerden en deze bus verlieten. Ik weet niet wie er verder nog blij was, in deze bus.
De tweede busrit, was wat onduidelijk. Een aardige Sri Lankaanse man, gaf aan dat de “intercity” bus richting Colombo moesten hebben, maar anderen wezen naar een “local” bus. De laatste hebben we gekozen, waarschijnlijk de verkeerde beslissing, want deze bus stopte wel bij ieder bordje langs de weg. We konden wel allemaal zitten.
De derde bus, was een locale bus, die ons naar het wildpark Uda Wawela en ons guesthouse moest brengen. Bij deze bus is in ieder geval bewezen dat je geen meters, wijzers en ander instrumentarium nodig hebt dat richtingaanwijzers en een claxon, alles rammelde en zat los. De stuurspeling kwam ruim in de richting van de stuurspeling die ik eens in m’n LandRover had en volledig onverantwoord was. Maar iedereen was aardig en de bus stopte voor ons Resort. De ochtend was nog niet eens om en we hadden al genoeg gehad voor de dag.