Terug naar Thailand

Na mislukt kitesurf avontuur ' s middag met onze tuk tuk mannetje opnieuw naar de Pepperplantation. Nu graag geen toeristische route maar rechtstreeks. Nu zo rechtstreeks kan het ook weer niet nou ja, in ieder geval geen modder, De verharde wegen zonder kuilen en modderplassen dus genomen. Maar het duurt toch wel weer een uur voor we er zijn. Eerder heeft PH gemaild dat we graag nog een bezoek brengen en wat monsters mee willen nemen om in NL deze Kampot Pepper door een geïnteresseerde distributeur te laten testen. Bij aankomst worden we herkend door de aardige Fransman Olivier waar we de vorige dag ook al contact mee hebben gehad. De mail is door de baas G. P. aan hem doorgestuurd. Nu niet als toerist maar als geïnteresseerden in de peper productie staan we hier nu. De mannen (ph en M) hebben keurig een hemd aan en serieuze vragen en antwoorden worden uitgewisseld. Ondertussen krijgt een van de medewerkers de opdracht pepermonsters te halen. Graag niet in vacuüm gesealde zakjes, want dat kan de kwaliteit beïnvloeden. Na een half uurtje zitten we met onze peper monsters in de tuktuk op weg naar huis. Missie geslaagd.
'S avond heerlijk gegeten in het dorp met als afsluiting partynight in ons etablissement. Dat valt gelukkig wel mee. De volgende ochtend vroeg op om met de bus verder te gaan richting Anduang Tuek. Opstapplaats voor boot naar Chipat

Zaterdag 22 juli 2019
Om half negen opgehaald met een keurige miniVan om vervolgens richting het noorden te rijden. Halverwege worden we afgezet in een chaotische straat in een stadje op weg naar de kust met de mededeling dat de bus naar het noorden er met een half uurtje zal zijn. We nemen plaats voor een winkeltje op de stoep en zien de wereld weer aan ons voor bij trekken. Ook nu weer enorme bedrijvigheid, Alles rijdt door elkaar, de meest bizarre transporten waarbij weer van alles op in/ op verschillende vervoersmiddelen is gebonden. Een uur fotograferen zou een geweldig beeld opleveren. Soms is het een wonder dat vijftig matrassen niet van een pick-upje vallen, dan weer rijdt een brommertje met wel twintig levende eenden hangend aan de bagagedrager van een motorfiets voorbij. Een busje gevuld met zo lijkt het afvalbakken zoals we in NL kennen, waarbij er nog zeker acht zweven uit de achterdeur steken, vastgebonden met wat touwen. Een mannetje van het winkeltje waar we zitten houdt de voorbij komende bussen voor ons in de gaten welke ons weer verder zal meenemen op onze tocht. Het duurt bijna een uur, maar dan stopt er ook wel een grote bus. Rugzakken er in en verder. Na twee uur Andaluang Tuek. Of te wel aan het begin van het dorp op een wat verlaten weg stopt de bus voor een brug over een behoorlijke rivier. Behalve een klein stalletje is er weinig te zien. Op een stenen tafel ligt een A-4tje met wat informatie in het Engels. Bootje komt.........zo....Er zit een mevrouw met nog twee mannen die weinig kunnen communiceren. Wachten dus. Inmiddels begint het Hard te regenen en aangezien we niet weten wat ons te wachten staat doen we een diepte investering: 4 regenponcho's voor ons zelf en de bagage. Later blijkt dit wel de beste aankoop tot nu toe. Dan komt er een man met een wit vel waarop een telefoonnummer en 3pax. Met wat gekheid over en weer belt hij het nummer en de mobiel van PH gaat over. Goed zitten we. We lopen mee met de man die is aangewezen om ons met de boot naar Chipat te brengen. We dalen af naar de rivier en zien daar twee boten liggen. De ene nog gammeler dan de ander. In beide staat water, een huifje is gemaakt van plastic (doorlaatbaar) doek. We stappen in de kleinste en hebben nog niet een plastic zeil over de bagage heen gelegd of het nood weer breekt los terwijl het bootje rustig tuffend wegvaart. Zo snel als we kunnen worden de poncho's te voorschijn gehaald. Een bizar gezicht. De poncho's zijn zo groot dat ze tot de schoenen rijken. Twee mouwen een een capuchon die vrijwel helemaal dicht kan maakt ons als oranje hobbits in de boot. Ph blijft stoïcijns en trekt zijn Berghaus jack aan. Voldoet na dertig jaar nog prima. De bui gaat snel weer over en voor de noodzaak van het aantrekken van de regenponcho's hoeven we alleen maar naar onze man bij de motor te kijken. Wanneer hij naar zijn jas grijpt weten we dat er een harde bui gaat komen. De tocht duurt ruim twee uur. Onderweg komen we slechts twee bootjes tegen. Het water is groot en het zicht reikt ver, met steeds weer de vraag wat komt er na de volgende bocht. Oerwoud, palmbomen, veel bomen staan in het water. Er is onderweg nauwelijks/ geen economische activiteit. Het voelt als alleen op de wereld met een tuffend motortje. Dan na weer een geweldige bui houdt de motor het voor gezien. We drijven gezellig wat en er wordt een poging gedaan de zaak weer aan de praat te krijgen. Dan breekt ook nog het startkabeltje. Nu daar is wel weer een ander lijntje voor gevonden. Uiteindelijk komt het na driemaal motor pech allemaal wel goed, maar vergeet niet onderweg regelmatig te hozen, want anders loopt het bootje toch langzaam vol. In de verte een zendmast geeft aan dat we er bijna zijn. Van de houten bankjes hebben we langzamerhand ook wel genoeg.

Chipat is niets. Nou ja, een village in het woud, modderstraatje wat houten huisjes met golfplaat of palmbladeren als dak. Winkeltje-huisje combinatie. In het ene hutje woont de visser (dooie visjes te koop) in het andere woont een farmer (4 ramboutans te koop) in het volgende de brommerman (litertje benzine te koop). We sjokken met onze rugzakken achter een Khmer-vrouw aan door de modder naar een centrale plaats (hut). Dat sjokken met rugzakken heeft reizigers bij de Kmer de bijnaam “slak”. Gegeven: ze hebben hun huisje op de rug. Een ander (scheld)woordis naaktslak: een westerling zonder rugzak, of zwangere slak: rugzak aan voor- en achterkant.

In de Centrale hut vindt het hotel-inschrijf-ceremonie plaats. Daarna achterop de moto naar ons hutje. Prima: twee bedden 1x big 1x smal, veranda met wat stoelen en een bankje, een WC en een fan. Het zwarte licht gaat aan om 23.00 tot 05.00 en ook overdag wordt de generator afgezet. De moesson-regen roffelt op het dak. Door de hut loopt een mierenpad met onafgebroken colonnes rode bosmieren. We laten ze rustig lopen zolang de colonne maar niet naar onze bedden loopt.

Eten in de centrale hut, stelt niet veel voor, we doen het ermee: wat rijst, wat ei-smurrie en wat groentesmurrie, koude thee hebben we niet aangeraakt. Sorry S, we hadden het weer even over je: Een Kralings Dieet. Voor de volgende dag een fiets-trekking met gids. Benieuwd wat dat wordt over de modderwegen. Ze hebben mountainbikes. Wel duur. We glibberen door de rode modder en diepe plassen naar de hut. Gelukkig hebben we de pretzle hoofdlampen meegenomen. Alle natte en vochtige kleren op de waslijn, die ph bijna standaard bij iedere hut maakt. We weten nu wel dat het niet droogt bij een vochtigheid van 100%, maar om die meurende en schimmelende zooi in de hut te laten rotten is ook zo wat. De bedden zijn klam, nou ja alles is klam. Dus uiteindelijk merk je daar niets van: alsof je in een warm bad slaapt. M bestrijdt de laatste muskieten in z'n klamboe met een killer-dosis DEET. Muskieten houden van M. Niet wederzijds.

Maandag 24-07 Met de kippen opgestaan. Tanden gepoetst. Modderschoenen aan en ontbijten in de centrale CBET-hut. Stelt niet zo veel voor. Maar ze hebben hun best gedaan door wat pannenkoeken te bakken. We laten de banden van de fietsen extra oppompen. Het regent even niet als we onderweg gaan. De paden op, de lanen af, nou ja een track richting de waterval. 20 km ofzo verder besluit ph dat het genoeg is geweest. We keren terug. En gaan later met de fietsen, zonder gids, naar een andere waterval. Een flink breed ding en met al die recente regen ook prima schoon water om in te zwemmen. Het is genoeg geweest, we besluiten terug naar de bewoonde wereld te gaan en bestellen de boot voor de volgende ochtend.

Dinsdag 25-07
Een reisdag. Wat we bedoelen is dat dit een dag wordt om wat kilometers te maken richting Thaise-grens. Eerst anderhalf uur met de boot, daarna de bus naar de grens, grensovergang. MiniVan naar Trat en pick-up naar het volgende guesthouse. Een vette 10 uur. M kan nu overal slapen. Het maakt niet meer uit. In de boot, bus, van of het wachthutje. Hij kan het nu ook: Ligguh, ogen dicht en meuruh.