Tijdmachine

Reizen, in de vorm van verplaatsen van A naar B, wordt vaak gekenmerkt door: wachten, wachten, wachten. Hoe anders ging het deze keer. We hebben een vlucht vanaf Zestienhoven (ik kan de naam “The Haque-Rotterdam Airport“ op de een of andere manier niet over m’n lippen krijgen). Dat betekent deze keer dat buurman R. Zo aardig was om ons even van thuis naar RTM te brengen. Floep..... in 20 minuten gebeurd. Parkeerplaatsje voor de deur. Floep even naar de incheck-balie (geen wachtrij!!) Floep.... even ingecheckt bij een grondstewardess die niet stijf stond van de stress. Floep.... even door de security die normaal doen, wat betekent dat je de handbagage checken met de scanner, zonder de flauwekul dat je de schoenen moet uitdoen en even mee mag voor een body-visitatie en jawel: Floep..... even naar de wachtruimte. Uiteraard op de tijd die ook op de boardingpass staat, naar de Gate e, inderdaad: Floep... naar het vliegtuig lopen, trapje op nadat we een fotootje hebben gemaakt en zowaar een boord-steward die tenminste deed alsof hij blij is dat we zijn passagiers wilden zijn. Even opstijgen, klein tukje, broodje met glaasje cola, en Floep we zijn alweer bezig met de landing naar Girona-Spanje. Een luchthaventje even groot als Zestienhoven dus voordat we een beetje om ons heen konden kijken stonden we al bij een taxi, die voor de vooraf afgesproken prijs dat vermeld staat op een boord bij de taxi-standplaats, ons in 45 minuten naar het htel bracht: Ja hoor we werden verwacht, kamertje klaar en dinner om 23.00 uur is geen enkel probleem. Zit je toch in nog geen 4 uur aan een voortreffelijk voorgerecht met een glaasje hartverwarmende rode Spaanse wijn in Palamos aan de Middellandse zee. Ging al dat reizen maar zo: Floep. Het is echt het gevoel dat je in een tijdcapsule zit. Op het ene moment zit je te mopperen op allerlei dienstverleners die hun dienst niet op tijd verlenen en op het volgende moment duik je met een vol en voldaan buikje tussen de lakens in Hotel Marina.