1st night Cambodja.

Mr San, eigenaar van het SanKhaoYai guesthouse, heeft een uitgebreide plattegrond/routebeschrijving gemaakt, voor de tocht van Khao Yai naar de grensplaats Aran Yaphothet, het kwam geheel overeen met hetgeen we zelf ook al uitgeplozen hadden. Eerst maar eens afscheid genomen na het ontbijt. Dat was even chaotisch als vriendelijk. Soms heb je in Thailand last van guesthouse-owners die $$-tekens in de ogen hebben, maar hier was het precies andersom. We begrepen het niet helemaal. Maar 6 ontbijtjes en 3 avond-eten afrekenen met TB 250 (zo’n 6½ Eur) overstijgt zelfs het Gambon-gehalte. In ieder geval was het verblijf aller aardigst. Stukje lopen naar de busstop: onder het “pas-op: overstekende olifanten” - bord.
De songtarn nam ons mee tot PakChong. Er zat ook een NL-man en -vrouw in. We hebben over van alles zitten praten. Wat reizigers zoal doen: Wat de beste plaatsen zijn in de buurt van Varanasi om lijk-verbrandingen te zien en wat de stand van de aasgieren is in Sikkim. Naast wat gewoonlijke uitwisselingen over de remedie tegen te heet (pedis) Thais-eten en het enige world-wide no.1 travelerstopic: de beste remedie tegen Dehli-Belly. In PakChong, vonden we vrij snel de bus naar Khorat en daar naar het busstation en de bus naar Aran stond klaar: appeltje-eitje. Er was nog tijd om snel wat te eten. Tijdens eerdere reizen in Thailand waren de busstations nu niet de beste plaatsen om wat te eten, maar wat dat betreft is ook daar een grote verbetering in gekomen: spic&span en dan niet alleen de eetgelegenheden, maar zelfs de wc’s. Tot een niveau waar zelfs de NS een puntje aan kan zuigen. Trouwens dat geldt ook voor het nieuwe busstation in Bangkok: gewoon super schoon en super georganiseerd. Geen gebler en geschreeuw, geen onverstaanbare omroepinstallatie, geen kauwgom-plakaten op de vloer, maar gewoon goed georganiseerd. Thailand gaat harder vooruit dan de NS of Connexion kan bijhouden!

O.k., O.k., het is natuurlijk niet overal zo schoon. We hebben ook wel de gat-in-de-grond wc’s gezien, waar terstond iedere behoefte om een behoefte te doen verdwijnt. En ja, inderdaad niet alle busstations zijn zo schoon, we hebben nog steeds eetstalletjes waar zelfs de honden geen brood van lusten. ( opmerking voor P: dit is een grapje).

De bus naar Aran-Poipet was lang. Met een tussenstop. En we werden om ca 16.00 uur op ‘n half uur van de grens gedropt: Chaos. Complete chaos. Eerst het plan om een hotel te vinden en de grenshobbel de volgende ochtend te nemen, maar al wandelend volgden we de borden voor transit with e-visa en stapje voor stapje worstelden we ons door de touts naar exit-Thailand en Entrance-Cambodja. Uiteindelijk was het hele gebeuren binnen een uurtje gebeurd, zonder eigenlijk een centje pijn. Alleen het van ons afslaan van alle touts kostte de meeste energie. Het spreekt vanzelf dat we gewoon tussen de walmende vrachtwagens, toeterende bussen, duwende auto’s en massa’s gestreste mensen doorwandelden. Zoals verwacht: liepen we minstens 20 jaar terug in de tijd. Welkom in Cambodja. Poipet, de grensplaats aan Cambodjaanse-zijde, is altijd al een wat zwart-gat op de aarde geweest en nog. Met plenty casino’s, hoerenkasten, watering-holes, money-changers en black-marketeers. We waren het zat en moe. Het City Hotel Poipet de “best place in town”. Met wat nostalgisch koloniale invloeden: klakdeuren, houten lambrisering en langzaam ronddraaiende fans. Een beetje een Sommerset Maugham setting. Maar goed, voor US$ 25,- hadden we een kamer met twee grote bedden en een bad-wc met heet water. Bakje voer op de night-market met een hoog risico en nog maar een pak koekjes gehaald om M een beetje bij te voeren. Het was nog wat onrustig op straat, maar dat heb ik maar niet aan D en M verteld. We sliepen prima: onze eerste nacht in Cambodja.