Big waves

donderdag 27 juli 2017

Het RiverView guesthouse in Chantaburi, is een troosteloze toestand. De lobby met een eenzame wachtman gaat nog wel, maar de kamer op de 3e verdieping, heeft z'n beste tijd gehad. Alles in 256 tinten beige. M ligt op een matras op de vloer. Het matras ziet er gebruikt uit, niet alleen voor slapen. Hij heeft met de DEET-spuitbus zijn plekje veroverd op de mieren. We zien geen andere gasten / travelers in dit hotel. Op het balkon staat de airco te zuchten, er sijpelt een bruin straaltje water uit over de grauwe vloer met algaanslag. Het uitzicht over de brug en de bruine rivier stemt ook niet vrolijk. Een continue stroom auto's, van's en brommers maakt een monotone brom die de hele nacht is doorgegaan. Om 07.00 ben ik opgestaan om een sigaartje te roken met wat slokken lauwe cola. Het lijkt alsof er een dooie vogel in m'n mond heeft geslapen. Ik ben al niet op m'n sterkst opstaan zonder koffie, maar lauwe slappe cola is nauwelijks een verbetering. Onder het balkon stroomt de bruine rivier. Geen bootjes. Nou ja een Thai met een race-longtail, die stroomopwaarts scheurt. Er gaat veel water door de rivier. Het heeft ook hier de afgelopen dagen continue gestortregend. Ik zit nog wat verhalen te schrijven als D en M wakker worden. Matig geslapen melden ze. We maken een short-list van Guesthouses en ik ga weer mijn ding doen met de telefoon. Uiteindelijk heb ik een guesthouse met een Room for 3 persons 3 nights. De rest is vol of neemt de telefoon niet op. Er komt weer een Thais lang-weekend aan. De kans op een ontbijt in dit hotel is 0%. We hebben geen zin om over de brug naar de andere rivieroever te lopen waar het koffhouse (geen spelfout) om 08.00 ontbijt zou hebben en besluiten de rugzakken te pakken en op te zouten naar het busstation. In deze stad geen tuktuks. We zullen een pick-up moeten downflaggen. (dit is het goede woord want als ik 'aanhouden' zou gebruiken, slaat dat echt nergens op). Beneden in de open lobby is geen mens te bekennen, we dumpen de kamersleutel op de balie, hijsen de rugzakken omhoog en lopen naar de hoek van de straat. Blijkt een goede strategie. De eerste de beste pick-up stopt. En neemt ons mee voor 60 Bath. Na een tussenstop, waar een lekke band wordt afgegeven belanden we op het busstation: Spik-and-span! Busje naar Rayong gevonden en betaald. De driver maakt meteen maar duidelijk dat we niets mogen eten en drinken in de bus. Hij wil z'n autootje schoon houden. Op het busstation scoren we wat koffie, water, buns, brownies en kipsaté. Als we dat op een bankje zitten weg te werken wordt een Thaise mevrouw uit het busje gehaald door de driver: ze had wat zitten te eten. Belooft wat voor de komende 2 uur.

Maar dat valt allemaal reuze mee. In plaats van Rayong, heeft de driver gebeld en staat op de juiste afslag een brommertje klaar. Met mevrouw-driver. Het is allemaal al betaald zegt de driver en dit is de directe weg naar de pier in Ban Phe, waar de boten en bootjes vertrekken naar het eiland Koh Samet.

We zien de zee! We zien Koh Samet liggen! Het regent (bijna) niet, maar er staat een goede wind 4 en prima deining. M doet vandaag de onderhandelingen. Wordt hij steeds beter in. Er wordt gekozen voor de slow-boat, single trip. M weet de prijs omlaag te lullen. Bootje komt zo, dus we besluiten even een hap rijst met omelet (uit te spreken als amlet) naar binnen te werken. Bootje komt niet, bootje komt later, lul-verhaal over bigwaves enzo. M onderhandelt succesvol over een wijziging naar fast-boat die ons direct naar het Ao Tubtim en guesthouse TubTim brengt. Eerst moet er nog een lading Chinese dagjestoeristen vanaf. We hebben de polyester speedboot met 200 pk Yamaha voor ons alleen. De waves zijn inderdaad wel wat “big”, omdat D wat stilletjes achterin zit, besluiten M en ik maar niet om de boat-driver op te gaan jutten om harder te varen, dat hoeft ook niet want zodra we wat in de lij van het eiland komen, laat de driver de 200 paarden op 6000 revs draven. Na wat rotsen, inhammetjes en andere nautische klerezooi naderen we het strand. Anker gaat uit. Onze broeken ook. De hele rimbam overboord en we wandelen het witte strand in onderbroek op naar onze hut. De zon schijnt! We zitten weer op een eiland. Iedereen is tevreden.