Vandaag de grote tour langs oude stenen.

AnuRadhaPura (dat geklungel met hoofdletters in het woord is alleen maar een hulpmiddel om het uit te spreken, want als ik anuradhapura schrijf is het in ieder geval voor mij al snel een brei van letters die nauwelijks te onderscheiden is van medawachchiya, terwijl dat toch echt een heel andere plaats is.) Dus voor de puristen Anuradhapura is een oude (hoofd)stad waarbij een aanzienlijk aantal ruïnes bewaard zijn gebleven en recentelijk mee-of-minder van de jungle begroeiing zijn ontdaan. Zoals met alle oude stenen van beschavingen van ca 3000 jaar oud, kun je je met wat fantasie voorstellen wat een enorme prestatie is neergezet. Deze beschaving is omstreeks 1.000 nCh. overlopen door invasies uit het Noorden, door heel zorgvuldig niet met name genoemde volken uit Zuid-India. Maar als je je moet voorstellen dat je een legertje (20.000 tot 50.000 man) met zo’n 500 olifanten in bootjes moet gaan transporteren over de Indische Oceaan dan is dat een geweldige prestatie 1000 jaar geleden. Als je anno nu naar de huidige vissersbooten kijkt, zie de foto’s in Negombo, dan kan ik het me niet voorstellen dat het nu lukt om 500 olifanten over zee te transporteren. Ondanks het gegeven dat de zee-engte tussen Zuid-India en Noord-Sri Lanka zeer ondiep is, bijna doorwaadbaar. Maar goed, dit is een intermezzo om aan te geven dat we een culturele dag hebben ingepland. Om 07:00 ontbijt, en om 08:00 stond de Tuk-Tuk klaar. We hebben een vaste prijs voor 5 uur afgesproken met de Tuk-Tuk-Driver die ons gisteren van het busstation naar het hotel heeft gebracht.

Eerste rit eerst naar een ATM om wat geld te halen. De eerste ATM meldt in het Engels dat het geen buitenlanders bedient, en de tweede ATM geeft aan dat mijn bank de grbuikte kaart niet accepteerd: gedonder. Dus terug naar het hotel, om alternatieve plastic kaartjes te halen en die wordt wel geaccepteerd. De ATM spugt weer genoeg roepies uit voor de komende dagen.

De Tuk-Tuk-Driver heeft een heel plan. Exact het zelfde plan wat hij iedere dag doet met toeristen en wij stemmen daarmee in eerste instantie in: Een tour langs alle belangrijke oude stenen. Het tweede deel van zijn plan begrijpen we eerst niet zo goed, maar dat wordt snel duidelijk. Voor de uitvoering van de archeologisch werkzaamheden heeft de Sri Lankese regering bepaald dat iedere (buitenlandse) toerist een entreegeld van US$ 25,- moet betalen. Dat is natuurlijk best veel: voor ons 3-en EUR 60,- Maar de Tuk-Tuk-Driver heeft een voorstel: hij kent een aantal maniertjes om langs de kaart-controle te komen en de controleurs om te kopen. Hij is bereid om voor 5000 roepies het een en ander te regelen, dat zou betekenen dat wij maar circa EUR 30,- zouden hoeven te betalen aan hem en z’n maatjes. Goeie deal toch? Met een vette knipoog! Ik heb meteen even haarfijn uitgelegd dat die corruptie in Sri Lanka de grootste belemmering is voor de economische- en maatschappelijke ontwikkeling van Sri Lanka. Dat als hij zijn eigen land naar de klote wil laten gaan, hij daarin vrij is, maar ik dat niet ga ondersteunen. Wij zijn graag bereid het volle bedrag te betalen, want dan komt dat tenminste ten goede aan de herstel ontwikkelingen van deze UNESCO-World Heritage Ruïnes. Deze instelling levert in de eerste plaats een wat beteuterd gezicht op van de Tuk-Tuk-Driver en meteen een tweede probleem, want nu moeten er officiële kaartjes gekocht worden. Je ziet aan alles dat deze gang van zaken ongewoon was, de officiële kaartjes verkoper had zelfs geen wisselgeld, maar uiteindelijk is het wel gelukt. Kwestie van: voet-bij-stuk houden.

Een lang verhaal, maar de verhalen over die oude stenen staan in ieder reisboek, dus dat ga ik zeker hier niet weergeven: zoek het maar op op Google: W’ve been there, w’ve kicked a stone. Na 4 uur hadden we het wel gezien en zijn lekker naar ons hotel gegaan.